column

Column: Flexwerken

Vorig jaar kwam het bericht: we zouden gaan flexwerken. Ik had er geen goed gevoel bij, want ik ben gewoon niet zo’n avonturier. Ik hou van zekerheden in mijn leven. Ik rij een Volkswagen, nog van voor de sjoemelsoftware, omdat je die dingen met een schroevendraaier en een tangetje kan onderhouden.

Ik draag al acht jaar hetzelfde merk en model schoenen, niet al te flatteuze stappers met een stalen neus. Ik zit nu al 15 jaar op dezelfde bank, met een kuiltje op mijn plaats. En ik hou van de mensen met wie ik opgegroeid ben omdat ik weet wat ik aan ze heb. Ik kan het beter maar eerlijk zeggen: Ik ben saai. Op de schaal van saai score ik zeker een 98.3! Onder de saaie lullen ben ik bekend als “de conservatieve lul”. Dat ben ik! En toen moesten wij op het werk ineens gaan flexwerken. En ik had daar geen goed gevoel bij… wie had dat gedacht?!

Maar oké, het management had het besloten dus het ging gebeuren. Goedschiks of kwaadschiks, het zou doorgaan. En het was alleen maar beter natuurlijk. We kregen eigen laptops, telefoons en er werden fantastische mooie werklandschappen en stilteruimtes voor de concentratie ingericht! Het werd een rustgevende omgeving waarin we blijkbaar van de nectar van de goden mochten drinken terwijl we op ergonomische werkplekken konden relaxen en werken tegelijk. Als ik de brochure mocht geloven werd het hemel op aarde!

Inmiddels zijn er wat aanpassingen in het paradijs ontstaan wegens financiële redenen. Er zijn een soort afwerkhokken waar het stiller is, het oude meubilair is netjes meeverhuisd en onderweg zijn ze mijn aangepaste stoel kwijtgeraakt. Maar ik moet ze nageven, na een aantal weken kreeg ik mijn nieuwe aangepaste stoel met diepere zit. Hij zit heerlijk, beter dan mijn vorige, misschien was dit dan toch mijn stukje hemel op aarde. In de weken daarna kwam ik erachter wat het flexwerken echt voor mij betekend. Dat werken met een laptop die je overal in kan prikken, daar wen ik best aan. Dat onbereikbaar zijn op een andere telefoon lukt mij ook wel. Maar dat slepen met mijn stoel van landschap naar landschap om een plekje te vinden, dat is wel even wennen. Ik voel me een beetje een nomade op het werk… en ik was al geen avonturier!

Patrick Deters
@pjgdeters

Foto: Addy Cameron-Huff